Ulan Bator

11 november werd ik zoals afgesproken opgehaald door twee Mongolen. De ene een hele goede chauffeur en de ander een gidsje (Tunga) en zij sprak erg goed Engels. Vanochtend aan gesloten deur gestaan om te ontbijten, ze nemen afgesproken tijden niet heel serieus. De jeep stond wel op afgesproken tijd klaar voor het hotel. Het was ongeveer 1,5 uur rijden naar Terelj Park en onderweg kreeg ik veel informatie over Mongolie. Trots volkje en erg leuk om alle informatie te horen. Ondertussen moest ik natuurlijk ook in de gaten houden wat er zich buiten aan ons voorbij gleed. Snap na alle informatie ook beter waarom ik het Postkantoor uit werd gestuurd; angst voor H1N1 virus (Mexicaanse Griep). Scholen, musea en steeds meer openbare gebouwen worden gesloten. Ook restaurants en bars worden gesloten na 21:00, zoals je begrijpt ontwaakt het virus pas na deze tijd;-).
Mongolie heeft 2,8 miljoen inwoners en daarvan wonen er 1,3 miljoen in de Ulan Bator. 60% van de Mongolen woont nog steeds in de traditionele Ger. Boven de stad hangt vaak een smog laag en de grootste vervuilers zijn kachels in de Gers.
De kwaliteit van de snelweg liet af en toe te wensen over, maar gelukkig was de chauffeur erg bedreven in het ontwijken van de gaten in het wegdek. Af en toe zie je naast de weg een Ovoo (berg met stenen met gekleurde stukken stof aan een paal), daar wordt weleens gestopt om er drie keer met de klok mee een rondje om te lopen en er een steen op te gooien. Dit zou geluk moeten brengen. Uiteraard zijn wij onderweg ook even gestopt. Na de ingangspoort van het Park was er een lange slingerende weg met om de paar honderd meter een zijweg naar een kamp toe. We reden mijn bestemming voorbij om te gaan kijken naar de Turtle Rock (berg is op natuurlijke wijze op schildpad gaan lijken). Toen we terug liepen kwamen heel toevallig de vier Nederlanders (van Baikalmeer) in een auto voorbij en konden we elkaar nu echt een goede reis wensen. Bij aankomst in Tiararesort kregen we een kopje thee in het restaurant en ondertussen werd de kachel in mijn Ger aangemaakt. Spullen een plek gegeven in de Ger en een eind gaan wandelen. Erg mooie omgeving en wat een rust.. Bij terugkomst even opgewarmd bij mijn kachel en 's avonds gegeten met een Nederlands stel. 's Nachts wordt drie keer het vuur aangewakkerd in de Ger. Valt niet mee om de warmte te verlaten en naar het toilet te moeten... (het toilet zit in het hoofdgebouw)

12 november heb ik om 9 uur heerlijk ontbeten. Vannacht werd er inderdaad drie keer hout en kolen op het vuur gegooid. De afgesproken tijden klopten niet helemaal en om half vijf werd ik wakker van de kou. Heb zelf een half uur geprobeerd het vuur aan te krijgen. Na een klein half uur gaf ik het op en ben in bed gekropen. Na paar minuten knetterde het hout weer in de kachel. Toch nog iets goed gedaan en wat lucht zorgde voor de rest. Na het ontbijt op bed gelezen en beetje geluierd, heerlijk bij zo'n warme kachel. Had afgesproken om om half 2 paard te gaan rijden. Na eventjes gewacht te hebben in het gebouw, kwam de eigenaar me vertellen dat de man zijn paarden niet meer kon vinden. Lang leve de Nomaden.. Dus in plaats van paardrijden werd het heerlijk bijkomen in de sauna. Wist niet eens dat ze een (leeg) zwembad en een sauna in het gebouw hadden, had ik toevallig gehoord van die Nederlanders. Buiten bij de Ger even genoten van de rust. Ik hoorde het klapwieken van voorbij vliegende vogels, heel bizar. Het vuur was uit, voor het diner nog even gelezen onder dekbed en deken. Verkleumd naar het restaurant gelopen en kreeg weer iets heerlijks voorgeschoteld. Ben enige toerist nu en er werken nog 8 mensen. 's Avonds zijn ze aan het kaarten en overdag wat aan het klussen, houthakken en schoonmaken. Als het goed is morgen wel paardrijden. Geen actief dagje, maar heerlijk genoten van de rust en het uitzicht.

13 november om 9 uur ontbeten. Nadat ik ping uit de keuken hoorde komen, werd er een heerlijk warm eitje met brood naar mijn tafel gebracht. Voordat ik ging slapen gisteravond heb ik tien minuten op mijn krukje naar de sterren zitten kijken. Heb nog nooit zo'n heldere hemel gezien. Geprobeerd om dit vast te leggen en welgeteld 1 ingezoomde ster staat op mijn geheugenkaartje. Na het ontbijt wederom warm aangekleed (drie broeken, 2 paar sokken, 2 truien) en om 12 uur hoorde ik de honden blaffen. Goed teken, even later werden er twee paarden aan het hek gebonden. Na een soepele opstap heerlijk gegaloppeerd over de Mongoolse velden. Haha, niet dus. Na een moeizame opstap mocht ik aan de teugels trekken om naar links en rechts te gaan, verder werd mijn paard voortgetrokken daar de berijder van het voorste paard. Heb er wel van genoten en het was even schrikken geblazen op het moment dat mijn paard begon te steigeren toen er een auto langsgereden kwam. Trots keek de paardrijder achterom toen hij zag dat ik nog in mijn zadel zat. Onderweg was hij meeste van de tijd aan het zingen. Halverwege de rit gingen we naar de Ger van zijn familie. Vergelijkbaar met mijn Ger, alleen woont daar een hele familie. Twee banken, kachel, kleine wastafel, kleine wasmachine, oude computer, oude tv met slecht ontvangst en met zeven mensen in de Ger. Zij slapen op de grond; ik maar klagen over mijn dunne matrasje. Met een omweg reden we terug naar het kamp. Mijn paard verstapte zich een aantal keren en het vooste paard had laatste half uur last van winderigheid. Dat betekende zo ongeveer dat elke stap gevolgd werd door een scheet. Was eerst bang dat die Mongool dacht dat ik het was. Heb mijn sjaal maar iets verder over mijn neus getrokken aangezien ik op het volgpaard zat. Gelukkig was het warm bij aankomst in mijn Ger. Spullen weer ingepakt en even op bed gaan liggen. Werd weer opgehaald door gidsje en chauffeur, Bij aankomst in het hotel was het restaurant gesloten. Voel me niet heel veilig in het donker hier, maar aangezien de honger groter was dan de angst toch maar even buiten de deur gegeten. In het hotel heerlijk frisse douche genomen (afgezien van de stroom bruin/rood water die er een minuut lang uitkwam). Met blauw, schraal achterwerk even op de bank geploft om tv te kijken..

14 november om half 8 opgestaan, ontbeten en ik werd weer opgehaald om naar Hustai te gaan. Onderweg lagen veel huiden op grote stapels die verkocht werden. De huiden worden opgehaald op platteland en worden in de stad verkocht. De snelweg aan deze kant van de stad is nieuwer en beter. Zonder bordje dat aangaf dat we naar links moesten, doken we van de grote weg een greppel in en na een half uur onverhard pad kwamen we aan bij kamp Hustai. Minder toeristisch en meer gericht op onderzoek. Hier leven de Przewalski paarden weer in het wild door een Nederlands fokprogramma. Het kamp heeft ook hier een groter gebouw en daarnaast staan de Gers.Bij aankomst Scone Soup gegeten (kan beter met ogen dicht eten; ben niet zo weg van vette stukjes vlees, maar het smaakte heerlijk). Geen bereik met telefoon dus dat is wel weer even wennen. Spullen in de Ger gezet (iets luxere versie dan in Terelj), wederom warm aangekleed en een fikse wandeling gemaakt. Liep door een kudde schapen/ geiten en stond versteld van het graasgeluid. Zag in de verte rotsen op een berg en daar ben ik heen gewandeld. Wat een stilte en rust weer. Na 3,5 uur met verkleumde vingers heerlijke kop oploskoffie gedronken in het gebouw. Zelf vuur gemaakt in mijn Ger en toen ik naar binnen liep om te internetten kwam ik een Nederlander tegen. Hij werkt twee jaar in Ulan Bator en was er met zijn vrouw even tussenuit. Kreeg een glaasje wijn en 's avonds hebben we met z'n drieen gegeten. Om 9 uur 's avonds kwamen ze het vuur flink opstoken en vertelden dat ze morgenochtend om 6 uur weer komen.

15 november om half 8 kwam een Mongool het vuur opstoken. 's Nachts drie keer wakker geworden van de kou en dan valt het niet mee om uit bed te komen en het vuur aan te maken. 's Ochtends met Nederlanders (Minke en Wambert) ontbeten. Na het eten weer een eind gewandeld. Heb deze keer de weg(pad) gevolgd, na een tijd te hebben gelopen zag ik door mijn zoomlens twee kleine poppetjes op de berg. Even later zag ik met veel moeite dat ze aan het zwaaien waren. Van de weg af, de berg op. Flinke klimpartij, erg mooi uitzicht, maar geen nederlanders. Stond even uit te rusten op de berg en opeens kwamen er op 15 meter afstand vier herten voorbij gerend. Van verbazing bleven ze staan en stonden te kijken naar mij. Had gelukkig nog even tijd om fotoos te maken. Even later weer neer beneden gelopen en op het pad kwam ik nederlanders heel toevallig tegen. Met z'n drieen lunch genuttigd en ik werd uitgenodigd om dinsdag op bezoek te komen in Ulan Bator. Voor het diner op bed gelegen, gelezen en gedut. Bij het eten zag ik weer twee nieuwe toeristen (meisje uit Ierland en jongen uit Amerika). Tijdje met haar zitten kletsen, hij ging al vroeg naar bed omdat hij al een tijd buikklachten heeft. Zij gaan morgen naar het onderzoekscentrum van het park. Afgesproken dat ik mee ga. 's Avonds in warme Ger gelezen en niet zo laat gaan slapen..

16 november al om 7 uur in restaurant, maar er was niemand te bekennen. Even opgefrist en aangekleed. Met Neill (Amerikaan) gekletst en daarna ontbeten met z'n vieren. Zij hadden een gids met auto vanuit Ulan Bator meegenomen naar het park. Wachten op gidsje van Hustai Park en daarna konden we vertrekken. Net voor onderzoekscentrum zagen we een groepje paarden op de berg. Uitgestapt, fotoos gemaakt en even later nog stukje verder gereden. Zagen redelijk grote groep herten en iets verder nog meer paarden. Groep paarden heeft altijd maar 1 mannetje. Przewalski paarden zijn iets kleiner en steviger (wat wil je met die kou). Daarna weer in busje terug naar het kamp. Neill en Corona (daar lijkt haar naam het meeste op) zouden doorrijden naar een andere stad, maar uiteindelijk besloten dat Neill met ons mee terug zou rijden naar Ulan Bator, omdat hij naar een ziekenhuis moet voor medicijnen. Corona gaat paar dagen alleen verder en ontmoet hem dan weer in de stad. Om drie uur werden we opgepikt en reden we terug naar Ulan Bator. Zijn naar uitkijkpunt (Zaisan Memorial) in het zuiden van de stad gereden. Daarna doorgereden naar mijn hotel. Dit keer was het restaurant wel geopend en heb ik heerlijk gegeten..

17 november om half 9 ontbeten. Had om elf uur met Minke afgesproken bij cafe Amsterdam. Wilde even pinnen en flesje wijn halen. Er was geen bankautomaat te vinden. Had ik er eindelijk een gevonden, zat er geen geld meer in. Dus met lege handen naar het cafe. Daar koffie gedronken en even naar groot warenhuis. Half uurtje gelopen naar huis van Minke en Wambert (hopelijk schrijf ik zijn naam goed, ben er niet helemaal van overtuigd). Geprobeerd om fotoos op te slaan op externe harde schijf. Na veel geklooi is het opslaan van fotoos enigszins gelukt. Film "The story of the weeping camel" gekeken. Documentaire over Mongoolse familie, erg mooi om te zien en nu al herkenbaar. 's Avonds heerlijk gegeten en in het donker liep Wambert met me mee naar een taxi. Voor 2 euro bracht hij me naar andere kant van de stad. Een fijne, ontspannen en gezellige dag gehad..

18 november wordt mijn laatste dag in Ulan Bator. Beetje door de stad heenlopen en even wat souvenirs inslaan.. Heerlijke dagen gehad in Mongolie, geloof dat ik hier nog terug ga komen!!! Ben druk bezig met fotoos, dus hopelijk kan ik ze zometeen toevoegen...