Einde reis

Einde reis

22 december zou Sato me om 8.15 ophalen om naar de training te gaan kijken, dus al vroeg uit de veren. Laatste stuk naar de hal toe stond er een aardige file van werknemers die op weg waren naar hun werk. Sato is nu coach van Pioneers en de trainingshal staat op het complex van Pioneers. Bij binnenkomst kreeg ik een bezoekerskaart en moest beloven geen fotoos te maken op het terrein, alleen in de hal was het toegestaan. Bij binnenkomst schoenen uit, slippers aan. Naar kantoortje van staff gelopen en om negen uur begon de training. In Japan is het normaal om met 16 speelsters te trainen. Hierarchie is erg belangrijk, jongere speelsters zorgen dat ballen op spanning zijn en de jongsten staan tijdens wedstrijdgerichte oefeningen ballen aan te geven. Voordat de training begon vroeg Sato of ik me voor wilde stellen aan de groep. De training kon ik op een zachte bank bekijken vanaf de zijkant. Veel overeenkomsten met manier van trainen bij Avital en wel leuk om te zien. Aan het einde van de training gingen de jongere speelsters nog verder trainen. Na de training gaf Sato me een rondleiding door krachtcentrum en behandelingsruimte. Francien (Huurman) heeft hier gespeeld en zij heeft veel indruk gemaakt, moest beloven veel groetjes te doen. Met Sato meegereden naar zijn huis en na een kopje koffie gingen we lunchen. Vlakbij restaurantje was "Museum of Automatic Musical Instruments", toen we binnenkwamen werden we meteen doorgestuurd naar ruimte waar ze lieten zien hoe een draaiorgel werkt. Niet veel later stonden we er zelf aan te slingeren. In een andere ruimte stonden oude grammafoonplaat spelers, leuk museum. Sato bracht me terug naar het hotel en om 18.40 zou hij me weer ophalen. Naar huis van Sato gereden en daar werden we opgehaald door man van Mizako. Mizako is een vriendin van Sato en was tolk van Arie Selinger en Francien. Bij binnenkomst stond hele tafel vol met heerlijk Japans eten. In een schaal op vuur werd saus gedaan en daarin kon je vlees en groenten garen, in een schaaltje een rauw ei en daar moest je vlees en groenten in dopen. Verder nog kleine hapjes, rode wijn en sake. Fotoos gekeken van Olympische Spelen in Barcelona en ze vroegen of ik deze trip al naar karaokebar was geweest. Naar waarheid ontkende ik dat en niet veel later liepen we 10 minuten met twee volle tassen eten en drinken naar karaokebar. Zat met drie professionele karaokezangers in een kamertje en na drie nummers was het mijn twijfelachtige eer om mijn zangkwaliteiten te tonen. Nummer van REM gekozen en tijdens mijn "optreden" brak het zweet me aan alle kanten uit. De tekst loopt iets voor de muziek en het klonk voor geen meter, bemoedigend hoorde ik wel tien keer dat het niet uitmaakte. Erg gelachen en met een volle buik stapten we aan het einde van de avond in de taxi. Wat een lieve mensen, heerlijke avond gehad. Bij het hotel afscheid genomen van Sato op de westerse manier en als een blok in slaap gevallen. Blij dat ik naar Tendo ben gegaan..

23 december tot half negen geslapen, ontbeten en tas ingepakt. Op het station gevraagd hoe ik in Nikko kon komen. Poging gedaan om te pinnen; veel automaten accepteren rabokaart niet, meestal alleen in postkantoren. Koffie gedronken en om 12.10 in trein gestapt. Erg relaxed om met trein te reizen; beetje muziek luisteren, lezen en dutje doen. Na een overstap in Utsunomiya in een kleine, ouderwetse trein verder gereisd naar Nikko. Voor de zoveelste keer me ontzettend verkeken op de afstand naar het hotel op een klein kaartje. Halverwege de lange dorpsstraat uitgerust op een bankje. Werd aangesproken door een Amerikaans stel en zij hadden geen idee waar ik heen moest. Tassen weer op de rug en bij de bekende Shinkyo brug naar links gelopen. Stuk langs de rivier en na tien minuten over een donkere brug richting hotel gelopen. 200 meter verder zag ik kerstverlichting en daar was de Annex Turtle Hotori-an. Kreeg een kleine Japanse kamer en niet veel later liep ik tien minuten naar een rustig restaurantje. Lekker gegeten in restaurant van een oud Japans stel. Eenmaal terug in de minshuku naar de badkamer gegaan. Plaats genomen op mijn krukje voor de kraan, grondig gewassen en niet veel later lag ik languit in een panorama bad (overdag uitzicht op de Daiya rivier) met water uit de Nikko hotsprings. Fris en fruitig op mijn matje gestort

24 december schrok ik om een minuut voor negen wakker, had afgesproken om om negen uur te ontbijten. Met dikke ogen naar ontbijt gelopen. Zat naast een Canadese familie en beetje gekletst; vrouw werkt in Japan, man is met pensioen en dochter is met vriend op bezoek voor de kerstdagen. Plannetje voor die dag gemaakt en niet veel later naar Rinnoji tempel gewandeld. Een combinatieticket gekocht voor alles wat het bezichtigen waard was. Deze tempel werd in 766 gebouwd, de Sanbutsudo (zaal van de drie boeddha's) is de grootste van Nikko. Was niet toegstaan om fotoos te maken en door de vele camera's heb ik me daar maar eens een keer aan gehouden. Volgende op het schema was Toshogu Shrine die in opdracht van Iemitsu in 1636 werd gemaakt. Het werd een mausoleum voor zijn grootvader Tokugawa Ieyasu, 15000 ambachtslieden uit heel Japan hebben er 2 jaar aan gewerkt. Bijna alles wat versierd kon worden, is dat ook. Daarna naar Futaarasan Shrine; heiligdom is gewijd aan de goden van de bergen. Iets verderop ligt Taiyuin-byoheiligdom dat in 1653 werd voltooid. Dit is het mausoleum van Tokugawa Iemitsu, kleinzoon van Ieyasu. Iemitsu was de machtige derde shogun en dit heiligdom is nog mooier dan Toshu-gu. Na het zien van al deze tempels en heiligdommen was het tijd voor een lekker bakkie koffie en toast met jam. Vanaf busstop Nishi Sando met hulp van twee oude Japanners naar stop Akechidaira gegaan. Onderweg zag ik een aap lopen op trottoir en bij het uitkijkpunt zag ik een bord dat je apen niet mag voeren omdat ze agressief kunnen worden. Met een kabelbaan naar platform op top van de berg gegaan. Wat een uitzicht; aan een kant zag je in de verte een meer op 1269 meter boven zeeniveau met daarvoor een waterval, aan andere kanten voornamelijk bergen. Met een andere bus verder mee gereden naar het Chuzenji meer, het meer is gevormd door de lava van Mt Nantai en heeft een omtrek van 25 kilometer. Eerst naar de Kegan waterval gelopen, met een lift kwam je 100 meter lager op een platform en keek je op naar de waterval. Naar het meer gewandeld en heerlijk in het zonnetje op de steiger gezeten. In de zomer is het erg druk, nu was er niemand te bekennen. Naast het meer ligt Mt Nantai met sneeuw op de top van de berg. Met de bus via andere route naar hoofdstraat van Nikko gereden. Op de heenweg ga je over No. 2 Irohazaka Drive en op terugweg over No.1, wegen met scherpe bochten om berg op en af te komen. Bij cafe Icebucks wat gaan drinken, dacht eerst dat het een woordspeling op Starbucks was. Icebucks blijkt een ijshockeyteam te zijn dat op hoogste niveau in Japan speelt. Kreeg een boekje met bezienswaardigheden in de omgeving en een vrouwtje dat er wat aan het drinken was had er meer informatie over. Vroeg aan meisje en vrouwtje die daar werkten of ze een leuk restaurant wisten in Nikko. In hun beste engels probeerden ze me uit te leggen waar ik naartoe kon gaan. Niet veel later kwamer er twee jongens binnen die in goed engels uitleg gaven. Niet veel later vroegen ze of ik zin had om mee te gaan naar hun huis om daar te eten met vrienden. De twee bediendes zouden later ook komen en nadat ze boodschappen hadden gedaan kwamen ze me ophalen. Eerst vroeg ik me af of het verstandig was, maar aangezien kerstavond alleen me geen leuk vooruitzicht leek was de keuze snel gemaakt. Na een kwartiertje kwamen we aan in een huisje dat de twee ijshockeyspelers delen en snel werd de was opgeruimd. Even later kwam een vriend binnen en keek met grote ogen toen hij me zag zitten. Later kwamen de twee meisjes van Icebucks en een fysio binnen. Lekker gegeten, leuk gekletst en aan het einde van de avond bracht een jongen me terug naar mijn minshuku. Blij dat ik kerst niet alleen hoefde te vieren en een leuke ervaring rijker

25 december Merry Christmas.. Om half negen ontbeten en in gesprek geraakt met een man aan ander tafeltje. Eerst minuten spraken we engels tot we erachter kwamen dat we alletwee uit nederland kwamen. Hij werkt als steward bij KLM en aangezien er een vlucht was geannuleerd had hij een paar dagen vrij in Japan. Hij kijkt vaak op site van RTL travel en zo kwam hij in deze minshuku. Blijkt dat Chris Zegers paar jaar geleden hier opnames heeft gemaakt en in zelfde bad heeft gelegen;-). Later kwam er ook een Amerikaans stel bij zitten. Steward ging weer terug naar Tokyo en nadat ik mijn tassen had ingepakt met stelletje naar Bakejino gelopen. Langs de rivier staan ongeveer 100 boeddha's en elke keer dat je opnieuw telt kom je op ander aantal. Meeste boeddha's zijn nog intact, maar een aantal bestaat uit alleen maar een paar stenen op elkaar. Elke boeddha heeft een rood mutsje op wat het tellen wat makkelijker maakt. Bepakt en bezakt terug gelopen naar het station en onderweg koffie gedronken bij Icebucks. Om 12.20 op de trein gestapt en na een overstap in Simoimachi stond ik om 12.50 in Kosagoe. Bij loket gevraagd hoe ik 's avonds naar Tokyo moest komen en gevraagd of ik mijn bagage ergens achter kon laten. Na een tijdje werd man achter het loket boos en zei "I don't speak English". Wilde eerst zeggen dat het best aardig klonk, maar besloot aan overkant in groot restaurant verder te vragen. Er werd een vrouwtje bij gehaald die engels sprak en ik vroeg haar of ik ergens mijn bagage kon achterlaten. Zij vertelde dat ik bagage kon stallen bij World Square; waar ik naartoe wilde gaan, maar dat 800 meter verder lag. Ik zei, als ik nu beloof hier vanavond te eten kan ik mijn spullen dan niet hier laten. Ze ging het vragen aan de manager en even later liep ik achter haar aan naar het kantoortje. Met klein tasje naar Tobu World Square gewandeld, een park met 102 bekende bouwsels uit de hele wereld gemaakt op schaal 1/25. Leuk om te zien en na anderhalf uur wat gegeten in restaurantje bij het park. Even later de zoektocht naar Edo Village gestart, een authentieke reproductie van een dorp uit Edo periode. Eerst verkeerde richting opgegaan en na een lange omweg aangekomen bij het dorp. Gesloten.. Was net te laat en voor mijn ogen zag ik ook nog laatste bus naar station wegrijden. Hele eind teruggelopen, heerlijke hamburger gegeten in restaurant bij het station en met alle tassen naar station gegaan. 17.35 vertrok de trein, na twee overstappen op kleine treinen kon ik in Tochigi op trein van JR lijn stappen (waar ik mijn Railpass weer kon gebruiken). In Oyama overgestapt en om 20.18 stapte ik uit op station van Tokyo. Duurde even voor ik metro had gevonden en duurde nog wat langer voor ik wist hoe het werkte. Er zijn 13 verschillende lijnen met een eigen letter en eigen kleur. Op een groot overzicht op station waar je overstapt kijk je waar je uiteindelijk naartoe wilt. Onder naam van je eindstation staat een prijs en dat bedrag gooi je in de automaat en krijg je een kaartje. Uitgestapt bij metrostation Aoyama-itchone en na kleine zoektocht stond ik halfuur later in het hotel. Moe op bed geploft

26 december om half tien opgestaan en naar de metro gelopen. Tijdens het lopen keek ik in mijn Japan boek en een moeder met kindje vroegen of ik hulp nodig had. Had bij receptie gevraagd waar ik informatie kon vinden voor concerten en/of sportevenementen. Uiteindelijk hadden ze een musical gevonden en ik ging naar het Muscle Theater om te kijken of het een leuke show zou zijn. Eenmaal aangekomen zag ik dat shows om 1 en 5 uur zouden zijn. Jammer om midden op de dag binnen te gaan zitten. Met metro naar Akihabaradistrict gegaan. Electronicawijk die is ontstaan na WO 2, Japanse leger wilde overtollige oorlogstuig kwijt en Japanse studenten kochten het materiaal op om later als radio te verkopen. Veel electronicawarenhuizen en speel/gokhallen. Een warenhuis ingelopen, omdat alles in het Japans stond aangegeven ben ik maar op roltrap gaan staan om te kijken of ik koptelefoons kon vinden. Op een na laatste verdieping stond ik opeens midden in de animatieporno, snel verdieping hoger gegaan en daar stond ik op de pornoafdeling. Moest snel naar andere kant om met roltrap weer naar beneden te gaan, mannen tussen de stellages keken me raar aan. Uiteindelijk in goede winkel uitgekomen en na een grondige test een koptelefoon gekocht. Koptelefoons waren verbonden aan een centraal systeem, om de test te laten slagen wilde ik mijn eigen muziek luisteren en koppelde ik de koptelefoons aan mijn Ipod. Na een half uur kwam er een verkoper kijken wat ik aan het doen was en ging opzichtig alle koppelingen na en keek me chagrijnig aan. Vroeg aan hem wat de beste was en uiteraard wees hij de duurste aan. Uiteindelijk met een andere koptelefoon de deur uitgelopen (eerst betaalt uiteraard). Aan de overkant koffie gedronken en een speelhal ingelopen. Aantal verdiepingen met heel veel herrie en fanatieke jongelui die alles kapot schieten wat er op hun scherm voorbij komt. Zag een jongen met zijn ene hand de computer bedienen en met zijn andere zijn spelcomputer (nintendo DS). Stiekem filmpje gemaakt en in een andere wijk op zoek gegaan naar een ticket center. Ook met hulp kon ik het niet vinden en ben ik naar het Hibaya park gewandeld. Koptelefoon getest en heerlijk op een bankje gezeten. Toen het begon te schemeren met de metro naar een concertzaal gegaan om te kijken of er iets leuks kwam. Hele lange rij met Japanners, bekende Japans band zou die avond optreden. Lijkt me erg leuk om die uitzinnige Japanners te zien, maar 30 euro voor muziek die ik niet geweldig vind, vond ik beetje jammer. Iets verderop was er een schaatspleintje en was alles versierd met lichtjes. Engels boek gekocht van mijn held Stephen King, wat gegeten en met mijn metro dagkaart terug gegaan naar het hotel.



27 december licht geirriteerd ontwaakt na een slechte nachtrust. Met de metro naar Shibuya en daar op trein gestapt naar Kitakamakura. Kon eerst niet het goede perron vinden omdat alles in het Japans stond aangegeven (geen goed medicijn tegen prikkelbaarheid), na een speurtocht toch de goede trein gevonden. Na een ritje van 55 minuten aangekomen op het kleine station van Kitakamakura (Kita betekent noord). Het Zenboeddhisme kwam eind 12e eeuw uit China naar Japan. Kita-Kamakura telt drie van de "vijf grote" zentempels van Kamakura. Drie minuten lopen van het station ligt Engaku-ji, de grootste tempel van de vijf. In 1282 is het gesticht door Hojoregent Tokimune. Een groot deel van Engaku-ji is in 1923 bij de Kento-aardbeving verwoest, maar er staan nog 17 van de meer dan 40 subtempels overeind. Even later naar de Meigetsu-in gewandeld, kleine zentempel met prachtige tuinen. Aan de zijkant grotten met stenen boeddha's er in, erg mooi en weinig mensen. Bij een klein restaurantje koffie gedronken en naar de Tokei-ji gelopen aan andere kant van het spoor. Bijnaam van de tempel is "Divorce Temple"; kleine tempel is in 1285 als nonnenklooster gebouwd, toen alleen mannen een echtscheiding aan mochten vragen. Als een vrouw hier drie jaar had doorgebracht mocht ze van haar man scheiden. Sinds 1873 mogen ook vrouwen initiatief nemen tot een scheiding en in 1902 werd het een klooster voor mannen. Mooi, rustig en via een trap kom je uit op een oud kerkhof. Mos op de rotsen en blaadjes aan de bomen hadden mooie herfstkleuren. Volgende tempel is Kencho-ji, de belangrijkste van de vijf grote Zentempels. Het is het oudste zenopleidingsklooster van Japan. Tempel is in 1253 gesticht en er zijn nog tien subtempels over. In de rustige achtertuin met vijver gezeten. Kwartiertje lopen en daar staat het Tsurugaoke Hachimangu heiligdom. Net voordat ik daar aankwam was ik in mijn boek aan het lezen en een Japans stel sprak me aan. Ze lieten me een korte route zien naar het heiligdom en hij vertelde dat Japanners hun handen wassen voordat ze naar een tempel gegaan. Bij elke tempel staat een "bak" water met aan bamboestokken een bakje waar je water mee uit de bak kunt halen, soms kun je het ook drinken. Na deze les liepen ze weer verder in ik ging via een trap naar boven. Erg veel Japanners en ik vond het niet echt geweldig. Wat brood gekocht bij een supermarkt, een heerlijk donker broodje gekocht in broodjeszaak en op bankje buiten opgegeten. Iedereen die langsliep keek me aan. Bij het station van Kamakura gevraagd hoe ik naar de Grote Boeddha kon reizen. Hij vertelde me welke bus ik moest nemen en nadat ik bij verkeerde bordje stond kwam hij uit de bus om goede bord aan te wijzen. De Grote Boeddha (Daibatsu) is een bronzen beeld van de Amida-boeddha en is 13,5 meter hoog. Het is in 1252 gegoten en heeft vloedgolven, branden en aardbevingen overleefd en is nu zelfs voorzien van schokdempers. Aan de zijkant kun je naar binnen en op kniehoogte is een platform zodat je van binnen kunt zien hoe Boeddha gemaakt is. De Boeddha weegt 121 ton en de constructie duurde ongeveer 10 jaar. Eerst stond de Boeddha in een hal, maar die werd twee keer verwoest. Lopend naar Hase-deratempel gegaan. Via een trap kun je in grotten, verlicht met kaarsjes kijken naar stenen boeddha beelden. Middenstuk moest je gebukt lopen om er doorheen te kunnen. Voor vandaag wel genoeg tempels gezien en vanaf Hase station 20 minuten in de trein naar Enoshima. Halverwege stapte een jong stelletje in de trein en net voordat de deuren dicht gingen gaf de jongen zijn vriendin een duw en ze viel hard op het perron. Eerst bleef hij gewoon in de trein staan, maar nadat conducteur buitenom naar het meisje liep stapte hij toch maar uit. Hij liep gewoon langs haar heen en ging op een bankje zitten. Laatste stuk reden we langs de zee en de zon ging bijna onder, een rood/oranje gloed scheen over de zee. Eenmaal aangekomen in Enoshima kon je via een brug naar Inoschima eiland lopen. Via een kleine winkelstraat liep het weggetje redelijk steil naar een tempel. Daarachter kon je via veel kronkelweggetjes en steile trappen naar rotsen bij de zee lopen. Was blij dat ik er eindelijk was; op de rotsen gekeken naar de zonsondergang en kwam er achter dat ik hele eind weer terug moest lopen. Terug naar station van Enoshima gewandeld en trein terug genomen naar Tokyo. Vlakbij hotel wat gegeten in goedkoop restaurantje, op een machine druk je op plaatje met wat je wilt eten. Er gaat een seintje naar de keuken en niet veel later wordt het naar je tafeltje gebracht. Erg mooie, vermoeiende dag en blij dat ik op bed neer kon ploffen



28 december na het ontbijt met de metro naar het Uenopark gegaan. In de 17e eeuw werd hier de Kanei-ji en aantal kleinere tempels gebouwd om de boze geesten uit het noordoosten buiten te sluiten. In 1873 werd het een openbaar park, na het bezoeken van wat tempels met de metro naar Senso-ji gegaan. Dit heiligdom (ook wel Asakusa Kannon genoemd) wordt door veel Japanners bezocht en het hoofdgebouw stond in de steigers. De Nakamise-dori is een straat die naar de tempel leidt, daar worden veel traditionele producten verkocht. Bij de Joukoro (wierookvat) voor de tempel staan mensen die de wierookdampen naar zich toe wuiven om gezond te blijven. Na een kopje koffie met de metro naar de Tokyo Tower gegaan die in 1958 werd gebouwd. De toren is 333 meter hoog en is hoger dan de Eiffeltoren die gebruikt werd als voorbeeld bij de bouw. Het eerste uitkijkpunt is op 150 meter en is te bereiken met een lift. Door de wind beweegt de toren een beetje en door het heldere weer een mooi uitzicht. Daarna met lift naar uitkijkpunt op 250 meter, bewegen werd er niet minder op. Door de glazen lift was het uitzicht al spectaculair en de zonsondergang maakte het nog mooier. Na veel fotoos en filmpjes te hebben gemaakt met de lift naar beneden gegaan. Met de metro naar Roppongidistrict, de muziek- en uitgaanswijk van Tokyo. Veel neonverlichting en uiteindelijk wat gegeten in Hard Rock cafe. Mooie afsluiting van deze reis. Met de metro naar het hotel gegaan en uitgeput van alle belevenissen op bed geploft.. Alle fotoos van de reis bekeken en nu al kwamen er veel herinneringen naar boven



29 december om half negen opgestaan en na het ontbijt tas voor laatste keer ingepakt. Naar de metro gelopen, op trein gestapt en iets meer dan een uur later stond ik op Narita Airport. Ingecheckt, nog even shoppen en bij de gate gaan zitten. Gewacht tot iedereen in het vliegtuig ging zitten en op mijn stoel in gangpad gaan zitten. Stoel naast me was vrij en aan het raam zat een leuke Schotse man; zijn vrouw bleef bij familie in Japan oud/nieuw vieren en hij moest optreden in Schotland. Moesten een uur wachten omdat er een technisch probleem in de cockpit was. Geen oog dicht gedaan en elf uur later stond ik op Schiphol. Ouders en Niels stonden me op te wachten (Alice net misgelopen die bij een andere gate werd uitgezwaaid door haar ouders) en met teveel verhalen en herinneringen in de auto gestapt. Geen idee waar te beginnen met mijn verhaal, elke keer kwamen flarden van de reis naar boven. Aangekomen in Utrecht waar ik een tijdje bij Niels ga wonen. Slaapkamer was geverfd en er stond een heerlijke Hollandse maaltijd klaar. Raar en fijn om weer thuis te zijn, is ook wel een beetje waar je je op in stelt.



Dit was dan mijn laatste verslag. Bedankt voor alle reacties op de site en mail, gaf me extra energie om te proberen er een samenhangend verslag van te maken. Alvast een heel gelukkig nieuwjaar!!!